Benim adım ÇİNİ... 

Yani ÇİN-İ.

Anadolu'ya Çin'den geldiğim için Osmanlılar bana bu adı vermiş.

Anadolu'da çok yerde üretmişler beni.

Üretmişlerde hiçbiri adının başına İznik konuluncaya kadar nam salamamış.

Nam salmak, meşhur olmak öyle kolay değil. Birçok rakibin var.

Malzemenin en iyisini kullanacaksın, işçiliğin en güzeli olacak.

Bir kere içimde kuvars olacak, olmazsa olmazım.

Öyle hamurumu herkes karamaz benim.

Ustası olacak, kıvamını bilecek.

İçine koyduğu diğer maddeleri sır gibi saklayıp, 

sadece sadık çıraklarına deyiverecek.

Ustam eli ile iyice dövecek beni, hamuruma şekil verecek.

Sonra astarım atılacak.

Astarımın formülü de önemli, ustamın sırlarından biri.

İyi atılacak ki pürüzsüz bir yüzüm olsun.

Çizim yapan eller ustaca çizim yapsın.

Öyle her motifi çizdirmem ben.  

İllaki İznik çini motifi olacak tarihin derinliklerinden gelecek.

Çizen eller çiçeklerdeki her kıvama kendi ruhlarından katacak.

Her rengi de kabul etmem ben.

İllaki İznik çini renklerinden olacak.

Kırmızım İznik kırmızısı, mavim İznik mavisi, turkuazım İznik turkuazı olacak.

Çizim tamamlandı mı heyecanı başlar.

Üzerim ustamın yaptığı Sır ile kaplanır.

Ortada ne çizim kalmıştır, ne renk.

Sır olmuşumdur yani. Sır olarak girerim fırına.

Öyle her fırında da pişmem ben. 

Benim için özel hazırlanmış odun ateşi ile yanmış olacak.

Her odun ateşinde de pişmem ben.

İllaki İznik dağlarından kesilmiş, üzerinden bir yaz geçmiş kayın odunu olacak.

Yandı mı fırın, derecesine ulaşsın diye ustam gözetleme deliğinden gözetler beni.

Yavaş yavaş pişerim. Sırrım üzerimde camlanır, saydamlaşır.

Renklerim, motiflerim ortaya çıkmaya başlar.

Yavaş yavaş açarım çiçeklerimi, ateşin içinden doğarım.

Ustam sabırlıdır, fırınımın kendi kendine soğumasını bekler.

Bilir ki zamanı gelmeden hiçbir şey tam olarak olmaz.

İşte benim hikayem bu.

Hikayemi bilin ki size hediye olarak gelmişsem, 

hediye getirenin size verdiği değeri anlayın istedim.